Dünya Rakı Günü
‘Aralık ayının ikinci Cumartesi günü Dünya Rakı Günü olarak kutlanır…’
Rakı severler birbirlerine hediye verir.
Gidip de başkalarına ‘Dünya Rakı Günü diye bir şey mi var?’ diye sormayın, çok ayıplarlar.
Balığı bol, mevsimi soğuk, geceleri uzun ve harflerinden ‘rakı‘ yazılabilen yegÇ¢ne ay olan Aralık ayının ikinci Cumartesi’si Dünya Rakı Günü olarak kutlanır.
Bir kayda rastlanmamakla beraber Bekri Mustafa’nın da Aralık ayının ikinci Cumartesi gecesi doğduğu rivayet edilir.
Bu özel gün aynı zamanda yılbaşının şenlikli bir provasıdır.
‘Dünya Rakı Günü, Türkiye ve Dünya saşına yayılmış, tüm rakı severler tarafından 2006’dan beri coşkuyla kutlanır.’
Yıllar sonra tarihler böyle yazdığında, ‘Ben ilk günden beri kutluyorum’ deme şansınız olsun .
‘RAKININ da muhabbeti olur mu?’ diyenler çıkabilir.
O meyhanelerde gördüğünüz rakı masaları aslında muhabbet, sohbet masasıdır,
Bektaşi der ki :
‘Rakı ağızdan değil, kulaktan içilir.
Biz ona içki değil, dem deriz!’
RAKININ kitabını yazan Deniz Gürsoy, rakının nasıl içileceğini değil ‘Rakının nasıl içilmeyeceğini’ yazmıştır. (Oğlak Yayıncılık)
Oturursun masaya, garson bir şişe rakı getirir, mezeleri sıralar, kadehini doldurur, içersin!
HAYIR, rakı öyle içilmez…
Rakının nasıl içileceğini, ya da nasıl içilmeyeceğini bilelim..
Rakı güneş batmadan içilmez.
Rakı yalnız başına içilmez,
Duvara bakılarak içilmez,
Rakı keyif için içilir,
Dertlenmek için içilmez,
Rakı sohbet için içilir.
Rakı, şakadan, nükteden, işletmeden anlamayan bayır turplarıyla içilmez.
Rakı gürültüyle içilmez.
Rakı çabuk içilmez, içip masadan kalkılmaz.
Rakı sofrasında fazla yemek yenmez, mezelerle yetinilir.
Rakı sofrasında sigara küllüğüne zeytin çekirdeği, sıkılmış limon kabuğu konmaz,
Rakı kadehine önce rakı, sonra su, daha sonra da buz konur; bu sırayı bozarsanız, anason kadehin üzerine çıkar, rakının hem tadı hem keyfi kaçar.
RAKI’NIN ana mezeleri dışında, ekstra mezeleri de vardır, bir de ‘göz mezesi’ vardır ki….tahmin ettiğiniz değil, bakın o nedir?
Yahya Kemal, her akşam sofrasını ‘kuş sütü eksik’ kurdurur, ama çoğuna el bile sürmezmiş…
Lakin sürsün, sürmesin hepsi hesaba yazıldığı için şef garson, ‘kıyak yapmış’, sofraya kırmızı turp koymamış…
Yahya Kemal gelmiş, oturmuş masaya söyle bakmış garsonu çağırmış:
‘Nerede kırmızı turp?’
‘Efendim dikkat ettim yemiyorsunuz da…’
‘Ben sofraya konan her şeyi yemek zorunda değilim, onların bazıları benim göz mezemdir!’ demiş..
RAKI için çok şey söylenir, yazılır, ama Necip Mirkelamoğlu’ nun ‘Rakınamesi’ de unutulur gibi değildir;
‘Nükte, cinas anlayan, aheng-i bezme uyan, içip zırvalamayan; işte ona’dır rakı.’
