Amerikansız kalmak büyük bir eksiklik gibi geldi bana. Artık kendi işimi yapmaya başladığım yıllarda yine bir Amerikan sahibi olmalıydım.
Epey bakındıktan sonra, geldiği yıldan bu yana sahibinin Alsancaktaki Kundura mağazası önünde park ettiğini ama bir süredir ortalıklarda olmayan benim için meşhur 74 Challenger’ın Seferihisarda izini bulan arkadaşım sayesinde sahibini ikna edip son Amerikanımı aldım.
Hiç ellenmemis, hasarsız ve tabii orjinal kaporta çürükleri olan, 99000 milde motoru ile bu delikanlının ikinci sahibiydim. Haftada bir çalıştırıp birlikte geziyor, yazın bir iki defa İzmire gidiyorduk. Otoyolda 140 mili aştığım zaman metal yorgunluğu falan nedeniyle araba bir yerinden dağılır korkusundan baska yavaslayacak nedenim yoktu. Çünkü cihaz bastıkça gidiyordu. Ancak bir türlü kendisiyle ilgilenemiyordum.
Sonunda zamanı geldi ve 2005 Eylül’ünde restorasyona başladık. Önce arabayı tamamen dağıttık. Çürük olan her parça baştan imal edildi. Sadece saç parça imalatı, kaportacı İzzet ustamın isçiligine çok güvendiği, ama kattiyen şıkıştırmaya gelmeyen sacçı Ali ustanın ellerinden çikti. Bu işlem tam bir yıl sürdü. Sonra eksiklerimizi tespit ettik. Ciddi hiçbir parça sorunumuz olmadı.
Ilk etapta internetten bulduğum Mopar Restorasyon parçaları imalatçısı Laysons’dan (kapı camları çerçevesiz olduğu için) bizim için çok önemli olan kapı lastikleri ve camlarının fitilleri, çatlak stop ve park lensleri, aynalar ve en önemlisi kapı içinin kaplamalarını (Plastik baskı) getirttik. İmal edilen saç parçaların montajı, gövdenin pas koruması, astar boyama, finisaj işleri bitince 2007 yılı sonunda boya işi basladı. Tüm altı filinkotlandı. Tavan iç ve dış vinyl Ankara’da özel bir Chrysler servisinden alındı. İ ç döşemeler orjinal desenlerine göre yapıldı. Tüm elektrik aksam yenilendi, motor yerlestirildi ve bakımı yapıldı. Motorun ayarları, tüm ayrıntılar bitirilince Temmuz 2008’de trafik muayenesi alındı.
2 Ağustos günü Challenger trafiğe çıktı.
İlk jenerasyon Challenger’lar 70-74 yılları arasında üretilmiş. 72-74 Challenger’lar aynı gövde ve makyaji kullanıyor. Challenger’ların en güçlüleri RT olanları; üzerlerinde 390 hp, 440 inçküp (7.2 Litre) Magnum motor var. Bu tipi 1970 ve 1972 modellerinde çıkmış. Challenger’lar en az 1974 yılında, 11.354 adet üretilmiş. Hepsi V8 ve hardtop.
1974 yılında İzmire 3 adet Challenger geliyor; Birini, (Bright Red), Kuşadası Marti otelin sahibi alıyor. Sonra bir oto elektrikçisine geçiyor. Manisa yolunda takla atıp arabayı hurdaya çıkarıyor. İkincisi (Golden metalik), İkbal Mağazasının sahibine geliyor. Sonra Bodrumda bir benzinci alıyor, patlican moru boyatıyor. Hala orda galiba. Üçüncüsü bizimki, İzmir Çarık Kunduranın sahibi satın alıyor. Daha sonralari Çinarlıdaki Shell benzincinin sahibi Ankaradan Sarı bir Challenger getiriyor. O da simdi İzmirde toplanıyor.
Gelelim bizim delikanlının özelliklerine: Renklendirilmesini orjinali gibi yaptık; Kaporta boyası Deep Sherwood metallic (green)-KG8, Dış tavan vinyl kaplamasiı Eggshell White-EW1. Döşemeler beyaz. 1974 yılının satış broşüründe aynı dış kombinasyon var.
1974 modellerde 2 motor seçeneği var: 230 bhp G-318 inçküp (5.2 Litre) LA V8 ve 245 bhp J-360 inçküp (5.9 Litre) LA V8. Bizimkinin motoru 230 bhp 318 in3, görece küçük sekiz ve 3 ileri otomatik şanzuman.
İkinci jenerasyon Challenger üretimi petrol krizine denk gelince Dodge Mitsubishi’ye küçük Challenger üretimini yaptırıyor. Tabii araba Amerikan olmaktan çıkıyor.
Şimdi ise malum 2008 yılında Detroit fuarında görünen, tıpkı Ford Mustang gibi efsanevi modelinin çizgileriyle Dodge Challenger 2009’da yollara çıkacağı söyleniyor. Yani gelecek yıl Challenger adını daha çok duyacağız.
Sizinde bir AmerikanAraba’niz varsa bize bilgileri ve fotoları olan bir e-mail gönderin (admin@amerikanaraba.com) sitemizde yerinizi alin.
